قصه قرقیزستان و اطلاع رسانی

بعد از دیدن اوضاع قرقیزستان به نظرم رسید که یکی از بزرگترین اشتباهات جنبش تسخیر نکردن صدا و سیمای کودتا بود. یعنی واقعا نمیشد اونجا رو گرفت؟ شما فکر کنید اگه از 3 میلیون نفری که تو 25 خرداد اومدن 100 هزار تاشون (یا 10 هزار تا!) میرفتن سمت صداوسیما، نمیتونستن اونجا رو بگیرن؟ بعدش هم یه چندتا بیانیه میرحسین رو پخش میکردند، باور کنید نظام برمی گشت! یکی از مهمترین مشکلات جنبش این بود که مردم شهرهای کوچک در سراسر کشور واقعا از اوضاع تهران خبر نداشتند. الان قضیه فرق میکنه که خیلی سطح آگاهی ها رفت بالا و مردم کل کشور تقریبا فهمیدند چی شده در انتخابات و بعد از آن، ولی اون اوایل حکومت بی شرف واقعا خوب عمل کرد و تقریبا تمام وسایل اطلاع رسانی رو بست. من یادمه حتی تو خود شهر تهران هم بودند آدمهایی (که تنها وسیله اطلاع رسانی آنها تلویزیون بود) که از اطرافشان خبر نداشتند. حالا چه برسه به شهرستانها. تلویزیون ضرغامی فردای انتخابات پیام تبریک میرحسین و کروبی و محسن رضایی‌ (م.رض!) رو پخش کرد (که چند روز قبلش از کاندیداها ضبط کرده بود! و شما تصور کن کسی که فقط و فقط تلویزیون کودتا رو میبینه (و البته بهش اعتماد داره) چی فکر میکنه؟ واقعا اون روزها بیشترین نیاز ما تسخیر تلویزیون (حتی به مدت چند ساعت) بود تا امروز تو ایران آزاد زندگی میکردیم!